Tame Impala- ‘The Slow Rush‘: 57 λεπτά pop σουρεαλισμού.
Οι Tame Impala , ύστερα από μια πενταετία, επέστρεψαν με νέο άλμπουμ.
Δεν είναι λίγα πέντε χρόνια να περιμένεις ένα άλμπουμ. Σίγουρα δημιουργούνται μη-ρεαλιστικές προσδοκίες και ένα hype κάτω από την πίεση του οποίου λίγοι μπορούν να ανταπεξέλθουν. Ακόμα και οι Tame Impala. Ειδικά όταν προσπαθείς να ακολουθήσεις ένα δίσκο όπως το ‘Currents‘ με όλη του την αρτιότητα. Για να είμαστε δίκαιοι ο Kevin Parker προσπάθησε να συγχρονίσει την κυκλοφορία του άλμπουμ με το περσινό headline τους στο Coachella. Ωστόσο η προσπάθεια ήταν ανεπιτυχής και ουσιαστικά η δουλειά για το άλμπουμ δεν ξεκίνησε ως το τέλος του 2018. Από τις 14 Φεβρουαρίου του 2020 έχουμε ένα τέταρτο άλμπουμ στα χέρια μας. Το ‘The Slow Rush’ είναι εδώ.
Είναι λίγο άδικο. Οι Tame Impala ψιλο-αθελά τους έγιναν τα poster-boys της mainstream rock την εποχή που τα όρια μεταξύ μουσικών ειδών κατέρρεαν το ένα πάνω στο άλλο. Το ντεμπούτο τους έγινε το 2010 με το ‘InnerSpeaker’. Ωστόσο το breakthrough στη mainstream πραγματοποιήθηκε με το ‘Lonerism’ το 2012. Και φυσικά ακολούθησε το ‘Currents’ ένα άλμπουμ τόσο θριαμβευτικό που είδε τους Αυστραλούς Tame Impala να στέκονται ως headliners στις μεγαλύτερες φεστιβαλικές σκηνές του πλανήτη ως μοντέρνοι ήρωες της rock.
Για τον Kevin Parker όμως οι φιλοδοξίες του τον πάνε προς άλλη κατεύθυνση.
“Το να γράψεις ένα πιασάρικο, χαριτωμένο pop κομμάτι είναι το yin στο yang της psychedelic rock.”
Έκτοτε (έπειτα από το ‘Currents’) o frontman των Tame Impala, Kevin Parker βρέθηκε βυθισμένος στη μουσική σκηνή του L.A ως ο πολυαγαπημένος παραγωγός των μεγαλύτερων ονομάτων της pop και hip-hop σήμερα. Από τον A$AP Rocky και τον Kanye West ως το ‘Joanne’ της Lady Gaga, το όνομα του Parker υπογράφει μερικές από τις σπουδαιότερες παραγωγές της δεκαετίας.
Όπως προανέφερα οι προσδοκίες κοινού και κριτικών ήταν αδιανόητα υψηλές. Είναι αυτό που συμβαίνει συχνά σε αγαπημένες μπάντες. Πώς μπορείς να ακολουθήσεις έναν αριστουργηματικό, εμπορικά πετυχημένο δίσκο χωρίς να απογοητεύσεις; Θυμάμαι όταν κυκλοφόρησε το ‘Tranquility Base Hotel & Casino’ των Arctic Monkeys, ύστερα από το ‘AM’. Και είμασταν όλοι σε φάση “the fuck??”. Συμβαίνει και στους καλύτερους. Και δεν έχει να κάνει με το αν ένα άλμπουμ είναι καλό ή όχι. Έχει να κάνει με τα expectations κυρίως.
‘The Slow Rush‘
Θα ξεκινήσω βγάζοντας κάτι απ’ τη μέση. ‘Currents’ it is not. Πάμε παρακάτω. Το ‘The Slow Rush’ των Tame Impala βλέπει τη μπάντα σίγουρα να απομακρύνεται από τη psych rock. Οι ηλεκτρονικοί ήχοι έχουν γίνει πιο απαλοί και σε ορισμένες περιπτώσεις αντικαθίστανται από dreamy bops. Χωρίς φυσικά να σημαίνει ότι δεν βρίσκουμε ακόμα ηλεκτρονικούς παλμούς εμβόλιμους, με την γνωστή δεξιοτεχνία των Tame Impala. To ‘The Slow Rush’ όμως είναι ένα καθαρά pop άλμπουμ αν θέλεις να μπεις σε τέτοιου είδους κατηγοριοποιήσεις. Κατευθύνεται από μια αυτοαναφορικότητα. Στο συνολό του φαντάζει μια αργή έξαρση. Ένα κύμα σε αργή κίνηση.
Ο δίσκος ξεκινάει με το “One More Year”, ένα από τα πιο ενδόμυχα, προσωπικά κομμάτια που έχει γράψει ο Parker. Το “Borderline” που κυκλοφόρησε νωρίτερα ως single του άλμπουμ για μένα είναι ένα εξαιρετικό κομμάτι, για πολλούς άλλους όχι. To μυστήριο όμως έγγυται στο ότι λείπει το single του 2019 “Patience”. Για τους περισσότερους θεωρήθηκε το ξεκάθαρο anthem και πολύ καλύτερο σαν κομμάτι από το “Borderline”. Προσωπικά διαφωνώ.
Οι Tame Impala δημιουργούν 12 αιθέρια και σχεδόν κοσμικά κομμάτια για το ‘The Slow Rush’.
Ως εξέχουσες παρουσίες μέσα στο άλμπουμ ξεχώρισα το “Posthumous Forgiveness”, ένα ξεκαθάρισμα με τον πλέον-αποθανών πατέρα του Parker. Ακόμα χαρακτηριστικό της επιστροφής της μπάντας βρήκα το “Lost In Yesterday”. Όμως, προς το δέυτερο μισό του δίσκου ξεκινάει να κάνει μια κοιλιά. Αν έχεις ακούσει όλο το άλμπουμ από την αρχή, όταν φτάσεις στο “It Might Be Time” μπορεί να πιάσεις τον εαυτό σου να αναρωτιέται αν σταμάτησε ο χρόνος. “It Might Be Time”… to end this album. Όχι δεν είναι κακό, απλώς κουράζει. Αρχίζει μια μονοτονία που στην καλύτερη μπορείς να κάνεις tune out. Να σταματήσεις να ακούς. Στην χειρότερη όμως πρέπει απλά να την υπομείνεις.
Για να επιστρέψω σε αυτό που έλεγα για την καριέρα του Parker ως παραγωγός, θα πω πως το νέο άλμπουμ των Tame Impala ξεχωρίζει σε αυτό το κομμάτι. Το ‘The Slow Rush’ ακούγεται εκπληκτικά. Η παραγωγή, το sound design είναι πραγματικά σπουδαία. Ίσως το πρόβλημα να βρίσκεται σε ορισμένα κομμάτια που την αδικούν.
Όσον αφορά το ‘The Slow Rush’ ως διάδοχο σε μια σειρά εντυπωσιακών άλμπουμ αποτελεί ένα solid comeback. Πιθανά να ξενίσει στους φανς αυτή η νέα, pop κατεύθυνση. Ωστόσο πρέπει να τους το δώσεις, στον Kevin Parker και τους Tame Impala. Η ειλικρινής και επίμονη θέληση να στραφούν προς νέους ορίζοντες, απέδωσε, τουλάχιστον κατά το ήμισυ, μουσικούς καρπούς.
Η tracklist του δίσκου:
1. ‘One More Year’
2. ‘Instant Destiny’
3. ‘Borderline’
4. ‘Posthumous Forgiveness’
5. ‘Breathe Deeper’
6. ‘Tomorrow’s Dust’
7. ‘On Track’
8. ‘Lost In Yesterday’
9. ‘Is It True’
10. ‘It Might Be Time’
11. ‘Glimmer’
12. ‘One More Hour’