Kαλέστε μας για ενημέρωση παραγγελιών Δευτέρα - Παρασκευή 3-6 μμ

Πήγαμε στη συναυλία του Iggy Pop στην Αθήνα

Όλες οι εντυπώσεις μας από το live του ζωντανού θρύλου Iggy Pop.

Iggy Pop

 

Πρώτη σκέψη: “Μα τί ωραία που είναι η Πλατεία Νερού!” Πάντα μου άρεσε. Αυτή η αίσθηση της συναυλίας πλάι στη θάλασσα μου βγάζει κάτι τόσο ειδυλλιακό και τόσο ελληνικό.

Δεύτερη σκέψη: “Πόσο κόσμο έχει?!!?” Εγώ έφτασα αργοπορημένη λίγο μετά τις 20.00, χάνοντας έτσι τους Shame. Καλά, δεν κοβόμουν κιόλας. Είχα διαβάσει πληροφορίες για τη συναυλία που μίλαγε περί μπαντάρας, και για ένα από τα σημαντικότερα rock συγκροτήματα της βρετανικής σκηνής. Περίμενα λοιπόν να συγκλονιστώ. Τους άκουσα λίγο την Παρασκευή, δεν ενθουσιάστηκα και τόσο. Εντάξει γούστα είναι αυτά. Επομένως δεν με ενδιέφερε τόσο άμα τους έχανα.

Τρίτη σκέψη: Μια χαριτωμένη κοπελίτσα με πλησίασε για να μου δώσει δωρέαν δείγμα coca-cola. “Θα χαιρόμουν πολύ περισσότερο άμα ήταν μπύρα”. Όχι ευχαριστώ.

Περιμένοντας στην ουρά για τις μάρκες βγήκαν και οι James. Αν υπάρχει κάτι που τους το δίνω στο Release Athens Festival είναι η συνέπεια τους με τις ώρες. Άμα πουν πως ένας καλλιτέχνης θα βγει εκείνη την ώρα, θα βγει στο λεπτό.

Iggy Pop

James

20.30 η ώρα. Οι James απαντήθηκαν από ένα πολύ συντηρητικό και υπερβολικά νηφάλιο κοινό. Σχεδόν υποτονικό. Νταξ, δεν περιμένα να γίνει και mosh-pit στους James αλλά λίγο προσποιήσου ότι δεν βαριέσαι. Για μένα, αυτό που ήταν ξεκάθαρο είναι πως οι περισσότεροι είχαμε έρθει αποκλειστικά για τον Iggy Pop και είχαμε ένα attitude “άσε μας κουκλίτσα μου και τελειώνε να αρχίσει το main-event”. Εντωμεταξύ ο “James” προσπαθούσε και φαινόταν πραγματικά χαρούμενος που βρισκόταν εκεί. Το μήνυμα τους επίσης ήταν σαφές. “Fucking Love”. (Μάλιστα στο τέλος βγήκε η ντράμερ τους, η Chloe, τυλιγμένη με σημαία LGBTQ+). Το εκτίμησα και το βρήκα πολύ γλυκό. Γιατί ήταν βασικά ειλικρινές. Όχι απλά επειδή είναι το Pride, ας κάνουμε κι εμείς το κομμάτι μας να το παίξουμε ανοιχτόμυαλοι.

Το δεύτερο μισό του σετ τους ήταν πολύ πιο ανεβασμένο και το κοινό είχε αρχίσει να ψήνεται περισσότερο. Ίσως επειδή ξεκίνησαν να λένε τις μεγάλες επιτυχίες τους. Κομμάτια δηλαδή που ξέραμε. Ο τραγουδιστής των James επιδόθηκε σε crowd-surfing και ύστερα ζήτησε, γελώντας, να αφήσει ο κόσμος τα κινητά του. “Όταν με δείτε να έρχομαι παρακαλώ μαζέψτε τα κινητά σας, δεν εμπιστεύομαι μονόχειρες να με κρατήσουν στον αέρα!”.

Προς το τέλος του live τους άρχισαν να παίζουν τα hit το ένα μετά το άλλο και είμαστε σε φάση “επιτέλους”. Ο κόσμος τραγούδησε φυσικά με ενθουσιασμό στο “Getting Away With It (All Messed Up)” και στο “Laid”. Όταν τραγούδησαν το “Sometimes” το κοινό ακολούθησε με ρυθμικά παλαμάκια. Τελικά οι James έκλεισαν με το “Sit Down” και ήταν τίμιο. Γενικά οι ίδιοι ήταν μέσα στη θετική ενέργεια και πολύ επικοινωνιακοί, πράγμα πάντα ευχάριστο από έναν καλλιτέχνη. Παίξανε ένα γεμάτο μιαμισάωρο και κάτι ψιλά.

Iggy Pop

Και μετά περιμέναμε. Περιμέναμε βασικά ότι ο Iggy Pop θα αργήσει να βγει. Λέμε “καλά, 23.00 σημαίνει 23.30-δώδεκα παρά”.

 

Όταν λεώ πως το Release Athens τηρεί συνέπεια στους χρόνους δεν αστειεύομαι. 22.59 τα φώτα έκλεισαν, 23.00 φωτίστηκε η σκηνή, 23.00 και κάτι δευτερολέπτα βγαίνει η μπάντα και μετά ο Iggy. Δεν θα ήταν έντεκα και ένα όταν ακούστηκε η πρώτη νότα του “I Wanna Be Your Dog”.

Παραληρήσαμε. Βασικά είχαμε αρχίσει το παραλήρημα με το που έσβησαν τα φώτα. Και συνεχίστηκε. Ήταν αυτό που περιμέναμε, αυτό για το οποίο είμασταν όλοι εκεί, και οι-κάπου στους 15.000.

Iggy Pop

Iggy Pop

Μια λέξη. ΜΥΘΟΣ.

Ο τύπος δεν υπάρχει. Ο Iggy Pop στα εβδομήντα και βάλε, με σαφρακιασμένο δέρμα, τσίτα παντελόνι, topless, με ένα πόδι κοντύτερο από το άλλο να κουτσαίνει σαν άλλος Dr. House είναι η επιτομή του rockstar. Είναι μοναδικός και ανεπανάληπτος. Γεμάτος ενέργεια. Δεν σταμάτησε ούτε για μισό λεπτό. Μιάμιση ώρα έχωνε πανκ-ροκιές από άλλο πλανήτη. Δυο-τρεις φορές κάθησε πάνω σε ένα ηχείο και κρατήθηκε από μια μπάρα. Αλλά ήταν λες και δεν τον χώραγε ο τόπος. Σαν κάτι μέσα του, σαν η μουσική που έβγαινε από μέσα του, να μην τον άφηνε να κάτσει σε ησυχία.

Είχα σχόλια μέσα στο κεφάλι μου που ήθελα να σημειώσω στο κινητό για το σημερινό ρεπορτάζ αλλά δεν μπορούσα να σταματήσω να χτυπιέμαι. Με έπιασε λίγο δέος.

Στο κοινό έβλεπες όλες τις ηλικίες. Οι παλιοί, longtime fans του Iggy Pop, που είμαι βέβαιη πως τον είχαν δει και το ’80. Τα νιάτα φυσικά ήταν στις πρώτες σειρές και ζούσαν μεγαλεία. Με crowd-surfing και χειραψίες με το θεό, που εγώ θα έκοβα το χέρι μου και θα το έβαζα σε βιτρίνα (μην το προσπαθήσετε στο σπίτι).

Είδα μέχρι και μωρά σε καροτσάκια. Είδα παιδάκια σκαρφαλωμένα στους ώμους των μπαμπάδων τους να τραγουδάνε Iggy Pop. Λεώ, να, αυτό είναι παιδεία. Κάτι τέτοια βλέπω και δεν ανησυχώ για την επομένη γενιά.

Iggy Pop

 

He’s A “Real Wild One”

Είπε κομματάρες, από το “Lust For Life” μέχρι το “Nightclubbing”. Με μια εξαιρετική μπάντα, όπου ξεχώρισαν τα πνευστά και φυσικά η κιθάρα. Ο ήχος για κάποιο λόγο χάλασε λίγο στα τελευταία τρία κομμάτια. Άρχισε να γίνεται πολύ grainy και το μπάσο ήταν εκκωφαντικό. Κρίμα γιατί ήταν πάνω που είπε το “Real Wild Child”. Αλλά οκέι το προσπερνάμε.

Ο Iggy Pop έδωσε πόνο. Παρά την ηλικιά του, που εντάξει δεν μπορώ να μην αναφέρω γιατί είναι ένα γεγονός, παρά την όποια κούραση, έκανε show. Δεν περίμενα βέβαια κάτι λιγότερο αλλά αυτό δεν με εμπόδισε από το να εκπλαγώ. Και πάνω που μας χεραιτάει και λέμε πάει αυτό ήταν, μας πετάει και ένα rendition του “Red Right Hand”, που δεν θα είναι ποτέ ξανά το ίδιο. Nick Cave, who?

Iggy Pop

Θέλω να πω, βάση της δικής μου εμπειρίας, μπράβο στο Release Athens Festival για την διοργάνωση.

Πρωτή φορά βλέπω τόσες τουαλέτες. Με χαρτί! (Πιστέψτε με είναι πρόβλημα.) Εντάξει αναμονές θα υπάρξουν διότι βρίσκεσαι σε συναυλία. Τώρα αν πήγες τουαλέτα σε διάλειμμα, σόρρυ, αλλά το έπαιξες λάθος. Επίσης κατά την είσοδο, παρά την πολυκοσμία, οι ουρές προχωρούσαν γρήγορα και μπήκαμε άρχοντες. Η πλατεία ήταν επαρκώς φωταγωγημένη και φύγαμε in one piece. Γενικά στο μυαλό μου το Release το έχω μια από τις καλύτερες διοργανώσεις στην Ελλάδα πλέον.

Προσωπικά, πιστεύω το λάθος ήταν στους James. Καλοί οι James. Τίμιοι, έχουν ξανάρθει, τους συμπαθούμε και πάει λέγοντας. Ωστόσο, όταν πας σε ένα live θέλεις το supporting act να σε προετοιμάζει για αυτό που θα ακούσεις μετά. Οι James στην προκειμένη ήταν απλά too sober, too pop, too boring. Ήθελα λίγη ένταση. Κάτι να με ανεβάσει και να με βάλει στο mood. Παραδείγματος χάρη, το pairing της επικείμενης συναυλίας Clutch με Black Rebel Motorcycle Club. Αυτό μάλιστα. Κάτι τέτοιο ήθελα.

Ωστόσο, τελικά, δεν φεύγω απογοητευμένη. Για τον Iggy Pop δεν πήγα; Τον είχα και με το παραπάνω. Ήταν η συναυλία που θα ήθελα να έχω πάει μια φορά στη ζωή μου, έτσι όπως έπρεπε να είναι. Αυτό που λες “η συναυλία που δεν πρέπει να έχεις χάσει”; Αυτό.

Θα συνοψίσω με μια φράση. Με τα λόγια του Iggy Pop καθώς άφησε τη σκηνή.

“Fucking Thank You!”

 

Iggy Pop

 

 

Item added to cart.
0 items - 0,00