Πήγαμε στην συναυλία των Arctic Monkeys και ιδού οι σκέψεις μας για τα όσα είδαμε και ακούσαμε.
Οι Arctic Monkeys παρέα με τους Alt-J και Miles Kane τα σπάσανε στο Rockwave Festival!
Έφτασα στο TerraVibe Park λίγο μετά τις 17.30 το απόγευμα. Είχε αέρα οπότε κάπως ανακουφίστηκα από τον καύσωνα που έφαγα μέχρι να φτάσω. Ακόμα δεν είχε μαζευτεί ο πολύς κόσμος. Μόνο εκείνοι που είχαν πάει από νωρίς να πιάσουν κάγκελο μπροστά στη σκηνή. Ομολογώ ότι από τα πρώτα συγκροτήματα που έπαιξαν πρόλαβα μόνο δύο-τρία κομμάτια από τους Get Well Soon. Ήταν αρκετά καλοί, παίζοντας δικά τους τραγούδια και κάποια cover από Bosa Nova. Έχω να δηλώσω πως το πιο θετικό όλης της υπόθεσης ήταν ότι η αναμονή μεταξύ set ήταν μικρή. Ίσα-ίσα να πάρεις μια μπύρα και να πας τουαλέτα. Με λίγα λόγια δεν είχες χρόνο να βαρεθείς.
Miles Kane
Η αποκάλυψη της βραδιάς ήταν για μένα ο Miles Kane. Για την ιστορία, εγώ δεν είχα ξαναδεί live κανένα από τα συγκροτήματα που έπαιξαν. Οπότε δεν έχω εμπειρία από προηγούμενες εμφανίσεις τους. Ωστόσο ο Miles Kane (που ομολογουμένως δεν του το ‘χα) ήταν απλά συγκλονιστικός. Δεν του το ‘χα διότι είναι από εκείνα τα ονόματα που πάντα τα είχες ως opening acts για άλλους. Και δη τους Arctic Monkeys. Κι όμως αν μου έλεγες ότι θα παίξει μόνο ο Kane ως headliner θα ήμουν απόλυτα ευχαριστημένη.
Μαζί με μια εξαιρετική μπάντα από μουσικούς έπαιξε όλα τα αγαπημένα, “Rearrange”, “Don’t Forget Who You Are”, κλείνοντας με ίσως τη μεγαλύτερη solo επιτυχία του “Come Closer”. Εκτός από τα παλιά του, τραγούδησε και κομμάτια από τον καινούριο δίσκο (ο οποίος πολύ μας αρέσει), από τα οποία ξεχώρισα το “Cry On My Guitar”. Εκπληκτική ενέργεια και μια εξαιρετική εμφάνιση από τον Miles Kane σε όλα της.
Alt-J
Έχοντας ακούσει και δυσαρεστηθεί ελαφρώς με το νέο δίσκο των Arctic Monkeys, για αυτή τη συναυλία ήμουν περισσότερο ενθουσιασμένη να ακούσω τους Alt-J παρά τους Arctic. Τους Alt-J τους είχα λατρέψει από τότε που άκουσα το “Breezeblocks”, με το οποίο και έκλεισαν την εμφάνισή τους. Ωστόσο κάτι πήγε στραβά (κατά την άποψή μου). Ναι μεν είπανε όλα τα υπέροχα κομμάτια τους. “Tesselate”, “In Cold Blood”, “Every Other Freckle” και πάει λέγοντας, τα είπανε καλά. Αλλά, ήταν λίγο βαρετοί (sorry not sorry).
Έστησαν κάποιες παράξενες φωτορυθμικές ράβδους στη σκηνή, οι οποίες δεν είχαν νομίζω το κατάλληλο εφέ, γιατί ήταν ακόμα μέρα. Στις γιγαντοοθόνες αντί να βλέπεις τους ίδιους να χτυπιούνται, να κάνουν vibe με το κοινό και να το απολαμβάνουν (βλέπε Miles Kane) έβλεπες κάτι εφετζίδικα βίντεο και τους ίδιους μέσα από τριπαρισμένα φίλτρα που τελικά λίγη σημασία είχαν για το overall performance. Παρ’ όλα αυτά τους αγαπάμε οπότε δεν τους το κρατάω.
Arctic Monkeys
Ύστερα από μια 40λεπτη περίπου αναμονή (που μου φάνηκε να περνάει πολύ γρήγορα) άρχισε να παίζει ένα όμορφο rendition του “Moon River” που τράβηξε την προσοχή του κοινού που ανυπομονούσε για μαϊμούδες. Λίγα λεπτά αργότερα βγαίνουν στη σκηνή οι Alex Turner &co ανοίγοντας με το “Four Out of Five”. Θα σας πω πως ενώ ήμουν η πρώτη που είπε πως το “Tranquility Base Hotel & Casino” δεν μου άρεσε σαν δίσκος, η εμπειρία του να το ακούς live ήταν πολύ διαφορετική.
Έμαθα να εκτιμώ το άλμπουμ και όλα τα καλά του στοιχεία. Έμαθα επίσης τι ακριβώς ήταν εκείνο που με ενοχλούσε. Δεν είναι ότι τα κομμάτια έχουν σχεδόν όλα τον ίδιο μονότονο ρυθμό (που τον έχουν). Είναι ότι σε σύγκριση με τα τραγούδια των άλλων δίσκων, στα “Tranquility Base Hotel & Casino”, “One Point Perspective”, “American Sports” και τα τοιαύτα η μπάντα έμοιαζε να χάνεται. Αυτό το οποίο ήταν προφανές ήταν ένας solo Alex Turner, πότε στα πλήκτρα και πότε στην κιθάρα του, να χαίρεται μόνος του.
Όχι πως αυτό είναι κακό, αλλά δεν είναι Arctic Monkeys.
Επίσης το μεγαλύτερο ποσοστό των κομματιών προήλθε από τα “AM” (θετικό), “Favourite Worst Nightmare” (επίσης θετικό) και “Humbug” (γιατί;) με πολύ λίγα από το πρώτο και ίσως καλύτερο “Whatever People Say I Am, That’s What I Am Not”. Μας έλειψε ένα “When The Sun Goes Down” ή “Fake Tales From San Francisco”. Ωστόσο οι Arctic Monkeys ήταν γενναιόδωροι και επικοινωνιακοί με το κοινό τους, δίνοντας τον καλύτερο τους εαυτό.
Τα δώσανε όλα (και δη ο Matt Helders στα ντραμς) στο “Do Me A Favour”, “Teddy Picker” και “I Bet That You Look Good On The Dancefloor”. Καθώς και στα αγαπημένα του ελληνικού κοινού “Do I wanna Know” και “RU Mine”. Για το encore, το οποίο πραγματοποιήθηκε λίγο αφότου έφυγαν από τη σκηνή, επέστρεψαν με το “Star Treatment”, “Arabella” και αποχεραίτησαν το θερμό κοινό τους με το “505” (καλώντας μαζί τους στη σκηνή τον Miles Kane).
Οι καλύτερες στιγμές της βραδιάς:
Όταν οι Arctic Monkeys παίξανε το “Star Treatment”. Ολόκληρο το TerraVibe μετατράπηκε σε μια θάλασσα από μικρά φωτάκια από φακούς κινητών.
Ολόκληρο το σετ του Miles Kane και ιδιαίτερα το cover του “Hot Stuff” της Donna Summer.
Προσωπική καλύτερη στιγμή:
Όταν εντόπισα τον Miles Kane να παρακολουθεί τους Alt-J από το κοινό. Πήγα και του μίλησα και έβγαλα selfie μαζί του. Ήταν εξαιρετικά φιλικός και προσιτός και έβγαλε φωτογραφίες με όλους, χαμογελαστός και πίνοντας το ποτό του.
Τέλικες Σκέψεις
Δεν ξέρω για εσάς, πάντως για μένα το συγκεκριμένο event ήταν συναυλιαρά. Μου άφησε εξαιρετικά καλές εντυπώσεις για όλους τους καλλιτέχνες. Απέναντι σε κακές φήμες που θέλανε το live των Arctic Monkeys υποτονικό και προβλέψιμο, θα πω πως κάθε άλλο ήταν. Η σκηνική παρουσία, ο ήχος και η συνεργασία τους με το κοινό ήταν όλα άψογα. Σε τελική ανάλυση αυτό το οποίο πήγαμε να δούμε μας δόθηκε νομίζω με το παραπάνω. Άξιοι!